Jak oderwani od rzeczywistości są bogacze

Byłem w czasie zmiany miejsc zatrudnienia i kilku moich przyjaciół powiedziało mi, że powinienem poświęcić czas na podróżowanie po świecie. Jasne, a) to, że ktoś nie ma pracy nie oznacza, że może po prostu wstać i podróżować po świecie – w rzeczywistości bardziej prawdopodobne jest coś przeciwnego, ale także b) – wy skurwysyny myśleliście, że powodem, dla którego nie podróżuję po świecie jest wyłącznie to, że nie pomyślałem o tym?

„Jak często żeglujesz?”
Powiedział to facet, który wie, że borykam się z problemami finansowymi.

Mieszkam w południowej Hiszpanii i tutaj w miesiącach letnich jest tak gorąco, że nie można nawet wyjść z domu przed 21:00 i 22:00. Wiele osób (w tym ja) nie może sobie nawet pozwolić na posiadanie klimatyzacji w swoich domach i po prostu staramy się przetrwać gorące temperatury w środku, zazwyczaj spędzamy dni pocąc się i padając z wyczerpania. Mój przyjaciel mieszka w ogromnym domu (jednym z największych, w jakich kiedykolwiek byłem) z wieloma pokojami i klimatyzatorem w każdym z nich. Kilka dni temu zaczął narzekać na to, jak bardzo jest zmęczony tym, że wieczorem musi przejść tak długi odcinek, aby wyłączyć wszystkie klimatyzatory w domu. Tego dnia musiałem wziąć cztery prysznice, aby poczuć się choć trochę odświeżony i przyznaję, że czułem, jak przemoc przejmuje kontrolę nad moim ciałem, gdy to mówił.

„Gdzie twoja rodzina się letniskuje?”
Nigdy nie wiedziałem, że lato może być używane jako czasownik.

Facet zarabia co najmniej 250 tysięcy, prawdopodobnie blisko 300.
„Ludzie z klasy średniej, tacy jak my...”.
Ja zarabiam 40 tysięcy.

To jeden banan, Michael. Ile może kosztować, dziesięć dolarów?

Pracowałem dla Medicaid. Kierownictwo na poziomie rządu stanowego miało „ćwiczenie z ubóstwa”, w którym musieli spróbować stworzyć sobie budżet na poziomie ubóstwa i żyć za to przez 3 dni.
„Ojej, to było takie trudne!” Bez jaj, kolego.

Spotykałam się z bogatym facetem, który uwielbiał moją „autentyczność” i odbierał mnie jednym z fajnych samochodów kolekcjonerskich swojego ojca i zabierał do sklepów z płytami. Kiedy pojechałam go odwiedzić, przyjechałam starym Fordem F150 mojego dziadka. Zapytał mnie, dlaczego używam takiego samochodu.
Wzruszyłam ramionami i powiedziałam:
– Bo jestem biedna.
– Nie, nie jesteś – jego reakcja.
To było tak, jakbym zrujnowała całą jego hipsterską otoczkę i wreszcie zdał sobie sprawę, że nie jestem grunge'owcem.

„Po prostu pozwalasz, żeby pieniądze cię powstrzymywały”.
Tak, to prawda.

„To nie jest drogie, po prostu cię na to nie stać”.

Córka mojego prezesa rozmawiała ze mną, że teraz mieszka w Wielkiej Brytanii. Kupiła mieszkanie w Londynie. Wspomniałem, że mam tam rodzinę, którą zawsze chciałem odwiedzić i miałem nadzieję, że pewnego dnia to zrobię.
Jej odpowiedź?
„Po prostu tam jedź”.
Zdecydowanie, to tak proste, jak kupno biletu lotniczego. Nie miała pojęcia, dlaczego jeszcze nie pojechałam.

Zwierzałam się koleżance ze szkoły, że nie mogę mieć samochodu. Ona na to:
„Dlaczego po prostu nie zapytasz mamy?”.
To mnie kompletnie rozwaliło. Dlaczego o tym nie pomyślałam?

Mój ojciec z pokolenia boomerów upiera się, że matki nie powinny pracować. Kiedy ktoś mówi, że rodzina potrzebuje dwóch źródeł dochodu, by przetrwać, upiera się, że poradziliby sobie, gdyby żyli w granicach swoich możliwości. Zawsze przytacza przykłady „ekstrawaganckich wyborów” – telefony komórkowe, pieluchy jednorazowe i ręczniki papierowe. Wzdrygam się za każdym razem, gdy to słyszę.

„Twój dom jest taki niezwykły. Nie wiedziałem, że można mieszkać w tak małym mieszkaniu”.