Zatrzymane w kadrze – Idealna aryjska dziewczynka

#1. Ocalały po wybuchu bomby atomowej, Hiroszima, zdjęcie z 1947 r.

#2. Sprzedawca gazet w dniu zabójstwa Johna Lennona. Londyn, 1980 r.

#3. Darien Biggs trzyma tabliczkę ze zdjęciem swojej zaginionej córki Mikelle Biggs w 1999 roku.

2 stycznia 1999 roku Mikelle bawiła się z siostrą na podwórku. Podczas gdy dzieci czekały na furgonetkę z lodami, siostra Mikelle, Kimber, zdecydowała się wrócić do domu po kurtkę. Wracając na podwórko, odkryła, że Mikelle zniknęła. Obok roweru walały się monety, które dziewczynka planowała wydać na lody. Policja ustaliła, że Mikelle została porwana w ciągu 90 sekund. Podejrzewano ojca dziewczynki, Dariena Biggsa, lub sąsiada, skazanego gwałciciela Dee Blalocka.

Darien kłamał na temat tego, gdzie był, kiedy zaginęła jego córka. Powiedział policji, że był w pracy, potem jednak okazało się, że miał romans i był wówczas u kochanki.

Dee Blalock mieszkał dwie przecznice od Biggsów. Blalock miał na koncie trzy wcześniejsze wyroki skazujące w trzech stanach za napaść na tle seksualnym, porwanie i molestowanie dzieci. Żona jednak zapewniła mu alibi, a policji nie udało się zdobyć dowodów jego winy.

Sprawa Mikelle Biggs wciąż pozostaje nierozwiązana. Rodzice dziewczynki rozwiedli się i przenieśli do różnych miast. Kimber przez długi czas obwiniała się za to, że nie upilnowała siostry.

#4. Rosyjskiemu naukowcowi Władimirowi Demichowowi udało się przeszczepić psu drugą głowę, po czym pies żył jeszcze przez cały miesiąc, 1950 rok. W sumie Demichow stworzył 20 dwugłowych psów.

#5. Symbol seksu igrzysk olimpijskich w Melbourne w 1956 r., lekkoatletka (skok wzwyż) Gunhild Larking. Miała wtedy 20 lat i były to jej drugie igrzyska olimpijskie.

#6. Fotografia brytyjskiego korespondenta Larry'ego Barrowsa, „Wyciągnięcie ręki”. Wietnam Południowy, październik 1966 r.

Ranny żołnierz sierżant Jeremiah Purdie opiera się na ramionach swoich towarzyszy, a jednocześnie w przypływie solidarności wyciąga rękę do kolegi na ziemi, który odniósł poważniejsze rany niż on sam.

#7. Zdjęcia do filmu „Matrix”. USA, 1998 r.

#8. Psy, które przeżyły zatonięcie Titanica. Na pokładzie było 12 psów, ale tylko trzy przeżyły.

#9. Shizō Kanakuri przed i po ukończeniu maratonu (1912 i 1966 r.)

Shizō Kanakuri to oficjalny posiadacz rekordu globu w najdłużej pokonywanym dystansie maratońskim. Ukończenie maratonu zajęło mu 54 lata, 8 miesięcy, 6 dni, 8 godzin, 32 minuty i 20 sekund.
Podczas igrzysk olimpijskich w 1912 r., które odbyły się w Sztokholmie, po przebiegnięciu około 30 kilometrów japoński biegacz Shizō Kanakuri poczuł ogromne pragnienie. Mężczyzna podbiegł do jednego z domów i poprosił o coś do picia. Starszy właściciel domu zaprosił Shitsō do salonu, a sam poszedł do kuchni. Kiedy wrócił do pokoju ze szklanką soku, zastał biegacza śpiącego na sofie. Uprzejmy właściciel nie obudził gościa i starannie przykrył go kocem. Zmęczony Shitsō Kanaguri spał wiele godzin i już nie wrócił na trasę maratonu.
Kanakuri nie był jedynym, któremu warunki dały się we znaki. Tego dnia biegacze padali jak muchy, a Portugalczyk Francisco Lazaro, niestety, zmarł. Na sześćdziesięciu ośmiu zawodników z całego świata uczestniczących w biegu tylko połowa przekroczyła linię mety.
W przeciwieństwie do innych biegaczy, którzy wycofali się z rywalizacji, Kanakuri nie zgłosił sędziom swojego niepowodzenia. Zanotowano więc, że zaginął w trasie.

Lekkoatleta wrócił do Japonii i kontynuował treningi, dzięki czemu pobiegł na dwóch innych igrzyskach – w Belgii (Antwerpia, 1920 rok – 16. miejsce) oraz we Francji (Paryż, 1924 rok – nie ukończył zawodów). W jego własnym kraju znany był jako „Ojciec Japońskich Maratonów”, ale w Szwecji mówiono o nim „Zagubiony Maratończyk”.

Pięćdziesiąt lat później Szwedzki Komitet Olimpijski odkrył, że Shizō Kanakuri wciąż żyje i ma się całkiem dobrze. W rezultacie zaproszono go z powrotem, aby ukończył bieg. W wieku 75 lat Kanakuri ostatecznie przekroczył metę, po czym powiedział:

To była długa podróż. Podczas jej pokonywania ożeniłem się, spłodziłem sześcioro dzieci i powitałem na świecie dziesięcioro wnucząt.

#10. Konkurs na najlepsze zdjęcie aryjskiego dziecka w III Rzeszy wygrała fotografia 6-miesięcznej Hessy Taft. Było to w 1935 r. Na zdjęciu dorosła Hessy prezentuje swoje zdjęcie z dzieciństwa.

Organizatorzy oraz Goebbels, któremu przypisuje się wyłonienie zwycięzcy, nie wiedzieli jednak, że dziewczynka jest Żydówką. Jej matka, Paulina Levinson, zabrała Hessy do fotografa, aby zrobił zdjęcie do rodzinnego albumu, a ten, nie powiadamiając rodziców, wysłał zdjęcie na konkurs. Dziewczynka przez długi czas musiała ukrywać się w domu, a kilka lat później rodzinie udało się opuścić Niemcy i przenieść do USA.

#11. Ci trzej Żydzi przybyli do Auschwitz w 1944 roku. Po latach spotkali się po raz pierwszy od opuszczenia obozu, w ramach „Projektu Ostatniego Naocznego Świadka”, 2019 rok.

Werner Reich (w środku) i Walter Spier (po lewej) przybyli do Auschwitz tego samego dnia w 1944 roku; ich obozowe tatuaże dzieliło jedynie 10 numerów różnicy.

#12. Gisele Bündchen podczas pokazu Victoria's Secret, 2002 r.

W 2002 roku podczas pokazu Victoria's Secret w trakcie występu Gisele Bündchen aktywistki PETA wbiegły na wybieg z tabliczkami z napisem „Gisele: Fur Scum” i zaczęły protestować przeciwko noszeniu naturalnych futer. Protest był reakcją na wiadomość o kontrakcie, który Bündchen podpisała niedawno z firmą futrzarską Blackgama.
Po tym incydencie Gisele zrezygnowała z futer i została działaczką na rzecz praw zwierząt.

#13. Wynik zamieszek w więzieniu Carandiru. Sao Paulo, Brazylia, 1992 r.

2 października 1992 około 13:30 rozgrywano mecz piłkarski między więźniami. Podczas meczu na drugim piętrze dwóch więźniów pobiło się o niespłacony dług. Jeden z nich został dźgnięty nożem. Szybko utworzyły się dwie grupy zwolenników każdego z nich i doszło do rozróby. Pracownicy więzienia nie dali rady opanować sytuacji.
Więźniowie nie wzięli żadnych zakładników, mówiąc strażnikom, że to wewnętrzne porachunki. Naczelnik zakładu zdecydował się jednak poinformować wyższe władze.
Do więzienia przybyła jednostka do działań specjalnych o nazwie ROTA, znana z brutalności i pozasądowych egzekucji na przestępcach

Negocjacje nie przyniosły rozwiązania konfliktu, a szef policji z São Paulo został trafiony odłamkiem butli z gazem rzuconej przez więźniów. Wtedy do akcji wkroczyło około 340 policjantów. Różne jednostki zajmowały różne piętra, ale to właśnie ROTA odpowiedzialna była za większość zabitych (80 procent). 102 osoby zginęły od kul, 9 od ran ciętych (rzekomo zabici przez innych więźniów).

Policja wystrzeliła do więźniów ponad 515 nabojów, głównie z karabinów maszynowych. Niektórzy z nich mieli od kilku do kilkunastu kul w ciałach (rekord to 16). Większość w szyi, głowie i klatce piersiowej. Po raportach balistycznych widać, że rozstrzeliwani byli w celach, na łóżkach, na kolanach, siedząc pod ścianą czy też schowani w łazienkach.
Po opanowaniu buntu, co trwało około pół godziny, przez następne kilka godzin nikt nie miał wstępu do miejsca zdarzeń. Używając ocalałych więźniów, policja układała ciała na korytarzach.

Podczas tłumienia zamieszek w więzieniu zginęło 111 skazanych, a kolejnych 37 zostało rannych. Żaden funkcjonariusz policji (nie licząc rozbitego nosa szefa policji) nie odniósł obrażeń.

#14. Finał mistrzostw świata w 2006 roku, Zinedine Zidane wymierza sprawiedliwość swojemu rywalowi, Marco Materazziemu.

W 110. minucie finału mistrzostw świata w 2006 roku Włochy – Francja Materazzi przytrzymał Zidane'a za koszulkę. Zidane zapytał Materazziego, czy chce jego koszulkę. Włoch odpowiedział: „Wolę k***ę, jaką jest twoja siostra”, co sprowokowało Francuza do reakcji i uderzenia przeciwnika „z główki”.
Zinedine Zidane został ukarany czerwoną kartką i zszedł z boiska.

Spotkanie zakończyło się zwycięstwem Włoch (po dogrywce było 1:1, po karnych – 5:3). Był to ostatni mecz w karierze Zidane’a, po zakończeniu mundialu ogłosił, że przechodzi na emeryturę.

#15. Aktorzy na planie serialu „Czterej pancerni i pies” – Franciszek Pieczka (Gustaw Jeleń), Włodzimierz Press (Grigorij Saakaszwili), Roman Wilhelmi (Olgierd Jarosz), pies Trymer (Szarik) i Janusz Gajos (Janek Kos), 1966 r.

9 maja 1966 roku w Polsce rozpoczęła się emisja wojennego serialu przygodowego „Czterej pancerni i pies”. W sumie nakręcono 21 odcinków. Ostatni odcinek został nakręcony w 1970 roku.
W filmie jako Szarik wystąpiły trzy dorosłe psy i dwa kundelki, które grały małego Szarika.
Reżyserem serialu był Konrad Nałęcki, serial powstał według scenariusza Janusza Przymanowskiego. Obaj panowie wystąpili w serialu w epizodycznych rolach: Nałęcki w 21. odcinku jako kapral rozmawiający przy stole z Czereśniakiem, a Przymanowski w tym samym odcinku jako fotograf na weselu Marusi i Janka oraz Honoratki i Gustlika.

W poprzednim odcinku: Człowiek, który przeżył Babi Jar