Słowa fikcyjnych postaci, które wryły nam się w pamięć na zawsze

#1.

Jestem strasznie zmęczony bólem, który słyszę i czuję, szefie. Zmęczony tym, że ciągle wędruję, samotny jak drozd na deszczu. Nie mając nigdy żadnego kumpla, z którym mógłbym wędrować i który powiedziałby mi skąd, dokąd i po co idziemy. Jestem zmęczony tym, że ludzie są dla siebie niedobrzy. (...) Zmęczony ciemnością. Czuję głównie ból. Jest go za dużo.

#2.

A teraz prędko, zanim dotrze do nas, że to bez sensu.

#3.

To słuszność idei może nas zaprowadzić do sukcesu, a nie liczba jej wyznawców.

#4.

Umarłem, ale przeżyłem!

#5.

Poza tym świat wcale nie dzieli się na dobrych ludzi i śmierciożerców, bo wszyscy mamy w sobie tyle samo dobra co zła. Tylko od nas zależy, jaką drogą pójdziemy. Taka jest nasza natura.

#6.

Problem, który nie jest nasz, nie jest nasz.

#7.

Uśmiechaj się, ponieważ to dezorientuje ludzi, ponieważ jest prostsze niż tłumaczenie im, co cię zabija od środka.

#8.

Choćby to miało mnie życie kosztować, ja kochać cię nie przestanę.

#9.

To mały krok dla człowieka, ale dla karła normalny.

#10.

Mówi się trudno i płynie się dalej.

#11.

Jakubie! Zrób mi loda!

#12.

Niektórzy mówią, że nie można chlać, jak się ma dzieci, ale to nieprawda. Można, tylko trzeba wstawać rano. Na tym polega odpowiedzialność.

#13.

A oto mój sekret. Jest bardzo prosty: dobrze widzi się tylko sercem. Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu.

#14.

Wiesz, nie wszyscy lubią cebulę. Tort, wszyscy lubią tort. Tort ma warstwy.

#15.

Nigdy nie pokazuj, że można cie zranić.

#16.

– To wódka? – słabym głosem zapytała Małgorzata...
– Na litość boską, królowo – zachrypiał – czy ośmieliłbym się nalać damie wódki? To czysty spirytus!

#17.

Stawiam wszystkie żołędzie, nic z tego nie będzie.

#18.

Nie obwiniaj się bez przerwy. Obwiń się raz, i żyj nadal tak jak lubisz.

#19.

Niebieski kwiat i kolce, niebieski kwiat i kolce. Byłoby prościej, gdybym nie był daltonistą!

#20.

Moim zdaniem to nie ma tak, że dobrze albo że nie dobrze. Gdybym miał powiedzieć, co cenię w życiu najbardziej, powiedziałbym, że ludzi. Ekhm... Ludzi, którzy podali mi pomocną dłoń, kiedy sobie nie radziłem, kiedy byłem sam. I co ciekawe, to właśnie przypadkowe spotkania wpływają na nasze życie. Chodzi o to, że kiedy wyznaje się pewne wartości, nawet pozornie uniwersalne, bywa, że nie znajduje się zrozumienia, które by tak rzec, które pomaga się nam rozwijać. Ja miałem szczęście, by tak rzec, ponieważ je znalazłem. I dziękuję życiu. Dziękuję mu, życie to śpiew, życie to taniec, życie to miłość. Wielu ludzi pyta mnie o to samo, ale jak ty to robisz?, skąd czerpiesz tę radość? A ja odpowiadam, że to proste, to umiłowanie życia, to właśnie ono sprawia, że dzisiaj na przykład buduję maszyny, a jutro... kto wie, dlaczego by nie, oddam się pracy społecznej i będę ot, choćby sadzić... znaczy... marchew.