Mickiewicz w „Dziadach” użył sformułowania:

a imię jego czterdzieści i cztery

co wydawało się do dziś być wielką zagadką i istniało wiele propozycji tego, kogo też mógł mieć na myśli. Między innymi:

• Zdzisław Kępiński mówi, że to 40 rocznica Powstania Kościuszkowskiego 1834 i stąd 40 i 4.
• Ja to myślałem, że to Zygmunt III, bo w Hołdzie Szujskich jest opisany jako „panował czterdzieści cztery lata, w szeregu czterdziesty czwarty król”
• Stanisław Pełczyński uznał, że 40 i 4 to Józef Piłsudski, co jest dość ciekawym zabiegiem, bo jak A.M. pisał „Dziady”, to Piłsudskiego babka na Piłsudskiego dziadka może dopiero spoglądała nieśmiało.
• Niektóry twierdzą, że to Adam Mickiewicz, bo według kabały 40 i 4 to byłoby „D” i „M”, a wiadomo, że dzisiaj młodzież pisze czasem słowa bez samogłosek, więc zamiast „Adam” mamy „dm”.

Oczywiście jest też wiele innych, współczesnych przypuszczeń na ten temat. Mało kto jednak wie, że w roku 1839 zagadkę rozwiązano, bo ktoś postanowił po prostu spytać o to Mickiewicza:

• W 1839 roku Adam Mickiewicz powiedział, że 40 i 4 to Andrzej Towiański – przywódca sekciarskiego Koła Sprawy Bożej, do którego należał autor „Dziadów”.

Tak, moi drodzy, gdybyśmy żyli w 1839 r., to byśmy nie musieli się zastanawiać, kim był 40 i 4, ale to nie koniec istnego roller coastera tej historii. Co jeszcze ciekawsze, Jan Nepomucen Niemojewski pod koniec roku 1844 ponowił pytanie do Mickiewicza o to, kim był czterdziesty i czwarty i otrzymał następującą odpowiedź:

Kiedy pisałem, to wiedziałem. Teraz już nie wiem.

...tak więc sami rozumiecie, skąd niechęć i animozje Słowackiego.