Dziś m.in. jak Polacy do Rzymu na bogato wjeżdżali, bilans walk zawodowych Marcina Najmana w MMA oraz co się dzieje, gdy przędziorki atakują fasolę.
Na temat hollywoodzkich trendów pomarudziliśmy sobie tutaj. Uważam
jednak, że temat nie został wyczerpany, bo przecież z każdym
kolejnym seansem gdzieś tam w głowie kołacze się myśl: „Zaraz,
zaraz, ja to już gdzieś widziałem…”. Z filmowcami
odpowiedzialnymi za kinowe blockbustery tak właśnie jest –
chwytają się obecnie popularnych, często ogranych do znudzenia
manewrów, bo przecież w czterech tuzinach innych produkcji takie
zabiegi się sprawdziły.
Dzisiaj pokażemy wam niecodzienną nagrodę, wręczoną w Hadze podczas zawodów lekkoatletycznych, opowiemy wam, kto przyczynił się do tego, że Arabia Saudyjska dziś jest tak bogatym krajem, oraz zobaczycie, jak po II wojnie światowej rozliczono się z nazistami na Ukrainie.
#1. SMS Derfflinger, 2 września 1914 roku.
SMS Derfflinger to był niemiecki krążownik liniowy, oddany do służby tuż przed wybuchem I wojny światowej jako piąta jednostka swej klasy w Cesarskiej Marynarce Wojennej.
Podczas I wojny światowej „Derfflinger” brał udział w bitwie na Dogger Bank w 1915 roku i bitwie jutlandzkiej w 1916 roku, uczestniczył także w dwóch operacjach ostrzału miejscowości na wschodnim wybrzeżu Anglii.
Po zakończeniu wojny został, wraz z całą niemiecką flotę liniową, internowany w Scapa Flow – akwenie pomiędzy wyspami Orkadów, archipelagu Wysp Brytyjskich, na północ od Szkocji, który podczas I i II wojny światowej służył jako główna baza Royal Navy – brytyjskiej marynarki wojennej.
W trakcie pobytu na internowaniu dowódca zespołu internowanych okrętów, Ludwig von Reuter, coraz wyraźniej zdawał sobie sprawę, że powrót choćby części powierzonych mu okrętów do kraju jest niemożliwy. W związku z tym niemiecki dowódca zdecydował się postąpić zgodnie z rozkazem cesarza, mówiącym, że żaden niemiecki okręt nie może się dostać w ręce wroga. 21 czerwca 1919 roku admirał wydał rozkaz o samozatopieniu 10 pancerników, 5 krążowników liniowych, 5 krążowników lekkich i 32 niszczycieli.
„Derfflinger” zatonął o 14.45. Jego marynarze zostali potraktowani jako jeńcy wojenni i osadzeni w obozach, skąd powrócili do kraju dopiero na początku 1920 roku.
Dziewięciu niemieckich marynarzy opuszczających swoje okręty poległo w wyniku ostrzału prowadzonego przez brytyjskich strażników. Były to ostatnie ofiary śmiertelne I wojny światowej.
#2. Holenderska lekkoatletka otrzymuje jako nagrodę sportową portret Adolfa Hitlera, wręczony przez generała Otto Schumanna, dowódcę Policji Porządkowej (Ordnungspolizei). Haga, Holandia, 1941 rok.
#3. Tłumy na ulicach w Bombaju świętujące koniec brytyjskich rządów w Indiach, 21 sierpnia 1947 roku.
#4. Eddie Murphy, Sidney Poitier, Bill Cosby i Richard Pryor, 1990 rok.
#5. Lemmy Kilmister i Ozzy Osbourne, lata 80. XX wieku.
#6. Max Steineke – człowiek, który odkrył ropę w Arabii Saudyjskiej, 1938 rok.
Steineke spędził swoje wczesne lata w gospodarstwie domowym w pobliżu Brookings w stanie Oregon jako jedno z dziewięciorga dzieci niemieckich imigrantów. W 1917 wstąpił na Uniwersytet Stanforda, który kończył w 1921 roku z licencjatem z geologii.
Między ukończeniem studiów a rozpoczęciem pracy w Arabii Saudyjskiej poszukiwał ropy naftowej w Kalifornii, na Alasce, Kanadzie, Kolumbii i Nowej Zelandii. Steineke po raz pierwszy przybył do Arabii Saudyjskiej w 1934 roku, a dwa lata później został mianowany głównym geologiem CASOC (California-Arabian Standard Oil Co.) Pierwszym celem eksploracji miała być formacja geologiczna znana jako „Dammam Dome”. W 1937 roku odbył z niewielką grupą innych geologów podróż w celu rozpoznania geologicznego po Półwyspie Arabskim. W międzyczasie w Dammam wywiercono szereg odwiertów testowych.
Do 1936 roku w żadnej ze studni nie wykryto obecności ropy w ilościach komercyjnych. W grudniu 1936 roku za namową Steineke, który chciał przetestować głębszą część „strefy arabskiej”, leżącą pod nieprzepuszczalnym anhydrytem, rozpoczęto głęboki odwiert nr 7. Przez cały rok 1937 "głęboki odwiert nr 7" przysparzał kompanii CASOC tylko serii kosztownych wypadków i opóźnień, a kierownictwo stawało się coraz bardziej niecierpliwe. Arabskie przedsięwzięcie kosztowało dużo pieniędzy i do tej pory nie było z tego żadnych zysków.
Na początku 1938 Steineke został wezwany z powrotem do San Francisco. Kompania zamierzała „zakręcić kurek” z rzeką pieniędzy na eksplorację Arabii Saudyjskiej. Steineke, ówcześnie już główny geolog przedsięwzięcia, przekonał swoich menedżerów, by przynajmniej poczekali na wyniki z Dammam nr 7, który wciąż wiercił w głąb, ale w bardzo wolnym tempie.
W pierwszym tygodniu marca 1938, na głębokości 1440 metrów, Dammam nr 7 trafił na żyłę złota. Rozpoczęto wydobycie ropy w ilościach handlowych, osiągając do końca miesiąca ponad 3000 baryłek dziennie. Do 1940 roku pole Dammam produkowało ponad 12 000 baryłek dziennie.
Między ukończeniem studiów a rozpoczęciem pracy w Arabii Saudyjskiej poszukiwał ropy naftowej w Kalifornii, na Alasce, Kanadzie, Kolumbii i Nowej Zelandii. Steineke po raz pierwszy przybył do Arabii Saudyjskiej w 1934 roku, a dwa lata później został mianowany głównym geologiem CASOC (California-Arabian Standard Oil Co.) Pierwszym celem eksploracji miała być formacja geologiczna znana jako „Dammam Dome”. W 1937 roku odbył z niewielką grupą innych geologów podróż w celu rozpoznania geologicznego po Półwyspie Arabskim. W międzyczasie w Dammam wywiercono szereg odwiertów testowych.
Do 1936 roku w żadnej ze studni nie wykryto obecności ropy w ilościach komercyjnych. W grudniu 1936 roku za namową Steineke, który chciał przetestować głębszą część „strefy arabskiej”, leżącą pod nieprzepuszczalnym anhydrytem, rozpoczęto głęboki odwiert nr 7. Przez cały rok 1937 "głęboki odwiert nr 7" przysparzał kompanii CASOC tylko serii kosztownych wypadków i opóźnień, a kierownictwo stawało się coraz bardziej niecierpliwe. Arabskie przedsięwzięcie kosztowało dużo pieniędzy i do tej pory nie było z tego żadnych zysków.
Na początku 1938 Steineke został wezwany z powrotem do San Francisco. Kompania zamierzała „zakręcić kurek” z rzeką pieniędzy na eksplorację Arabii Saudyjskiej. Steineke, ówcześnie już główny geolog przedsięwzięcia, przekonał swoich menedżerów, by przynajmniej poczekali na wyniki z Dammam nr 7, który wciąż wiercił w głąb, ale w bardzo wolnym tempie.
W pierwszym tygodniu marca 1938, na głębokości 1440 metrów, Dammam nr 7 trafił na żyłę złota. Rozpoczęto wydobycie ropy w ilościach handlowych, osiągając do końca miesiąca ponad 3000 baryłek dziennie. Do 1940 roku pole Dammam produkowało ponad 12 000 baryłek dziennie.
#7. Nagłówki gazet w Anglii, 1 września 1939 roku.
#8. LAN Party, USA, 2005 rok.
#9. Wojsko USA oczyszcza pole minowe, Wietnam, 1966 rok
Z wywiadu przeprowadzonego z jednym z amerykańskich żołnierzy stacjonujących w Wietnamie:
Byłem przerażony, widząc, jak dowódca patrolu piechoty morskiej zbiera starych mężczyzn i kobiety i każe im maszerować przed dwoma czołgami jako żywe wykrywacze min w tej trudnej części kraju. Kiedy zapytałem o to, dowódca patrolu powiedział mi, że tydzień wcześniej stracił swojego najlepszego żołnierza, który nadepnął na minę-pułapkę w tym rejonie. Powiedział, że wieśniacy wiedzą dokładnie, gdzie miny są ukryte. W ten sposób sami oczyszczą przed nami pole albo stracą życie.
#10. Tony Curtis i Jack Lemmon plotkują na planie filmu "Pół żartem, pół serio", 1959 rok.
#11. Steve Martin, 1969 rok.
#12. Brytyjski sterowiec „R33” w hangarze przygotowuje się do pierwszego w historii lotu na lotnisku w Barlow w hrabstwie Yorkshire. 1919.
Sterowce R33 były produkowane przez Armstrong Whitworth Aircraft. Z jednym z takich sterowców związana jest ciekawa historia opisana przez miesięcznik Lot Polski nr 21 - z czerwca 1925 (oryginalna pisownia zachowana):
Świat cały obiegła wieść o dziwnej przygodzie angielskiego sterowca R33.
Uwiązany na lotnisku angielskiem w Pulham do jednego z tych masztów kotwicznych, o których pisaliśmy już nieraz i które szeroko są dziś w Anglji i Stanach Zjednoczonych stosowane do utrzymywania balonów sterowych, wielki ten statek powietrzny urwał się podczas wielkiej burzy w dn. 16 kwietnia i porwany wichrem poleciał nad morze Północne.
Dziób sterowca, którym przymocowany był do swego gniazda, został rozerwany i jeden z wewnętrznych przedziałów gazu, na jakie podzielony jest systemem Zeppelina ten sterowiec, został zniszczony, zmniejszając przez to siłę podnośną sterowca.
Szybkość wiatru przewyższała własną szybkość statku - statek żeglował tam, gdzie go niosło, stery przestały nań działać. Równowaga poprzeczna zachowywana była dobrze.
Dowódca załogi por. Booth oczekiwał z zimną krwią momentu, w którym siła wiatru słabnąc pozwoli opanować stery. Tymczasem pozostawało czuwać nad równowagą, regulować wysokość zrzucając balast, podtrzymywać na duchu dwudziestu ludzi załogi i orjentować się jak najdokładniej w przestrzeni, by wiedzieć gdzie statek się w każdej chwili znajduje.
l tak trwała podróż zabłąkanego sterowca przeszło dobę całą, gdy wreszcie osłabł wicher i porwany statek uległ rozkazom swych sterników i rozpoczął drogę powrotną.
Radiotelefon rozniósł tę wieść radosną do portów lotniczych Anglji, Francji i Holandji, a po 30 godzinach lotu R33 zjawił się znowu nad lotniskiem w Pulham oczekiwany z niecierpliwością przez tłumy...
Fantastyczna ta przygoda, podobna do tej, która w roku ubiegłym przydarzyła się amerykańskiemu sterowcowi Shenandoah, skończyła się szczęśliwie na małej reperacji w warsztatach w Pulham.
#13. Członkowie zespołu The Rolling Stones w kobiecych ciuszkach, 1966 rok.
#14. Sagrada Família, Barcelona, Hiszpania, 1905 rok.
#15. Kairat Ryskulbekov (drugi z prawej), sądzony po zamieszkach w Kazachstanie w 1986 roku.
Po zdaniu matury w 1983 roku Ryskulbekov krótko pracował przy hodowli bydła, zanim wstąpił do wojska w 1984 roku. Służył przez dwa lata, odchodząc w stopniu sierżanta w sierpniu 1986 roku.
Jesienią 1986 roku wstąpił do akademii architektury w Ałma-Acie, do której w 1984 roku aplikował też przed służbą wojskową. Został członkiem studenckiego związku zawodowego i przywódcą komsomołskiego oddziału. W każdą sobotę studenci pierwszego roku spotykali się przy samowarze, gdzie słuchali radia i grali na dombrze.
16 grudnia 1986 roku wybuchły w Kazachstanie protesty na tle narodowościowym (żełtoksan), których bezpośrednią przyczyną było odsunięcie od władzy długoletniego przywódcy Komunistycznej Partii Kazachstanu Dinmuchameda Kunajewa oraz zastąpienie go Rosjaninem Giennadijem Kołbinem.
Uczniowie usłyszeli o protestach dzień później 17 grudnia przez radio, ale dziekan i administratorzy szkoły zabronili im opuszczania akademii i przyłączania się do protestów. Mimo to Ryskulbekov i grupa innych studentów opuścili kampus i udali się na plac Breżniewa. Tam milicja zaatakowała protestujących wężami z wodą pod wysokim ciśnieniem, więc tłum szybko się rozpierzchł, gdyż temperatura była znacznie poniżej zera. Rozeszli się. Ryskulbekov i kilku innych protestujących przeniosło się do kazachskiego Instytutu Pedagogicznego. W tym czasie funkcjonariuszom KGB udało się sfotografować Kairata na miejscu protestów.
Ryskulbekov został aresztowany 1 stycznia 1987 roku na podstawie jego wizerunku na zdjęciu zrobionym o 9:30 na ulicy. Inne osoby na zdjęciu zostały zidentyfikowane jako Tugelbai Tashenov, Dzambylbek Taijumaev, Ertai Kobespaev i Kaiyrgeldy Kuzembaev.
Kuzembaev wspominał ponowne spotkanie z Ryskulbekovem w Sądzie Najwyższym kazachskiej SRR. Wówczas to Kairat miał oznajmić, że został wrobiony, by fałszywie przyznać się do zabójstwa radiooperatora Siergieja Sawickiego i napadu na milicjanta. Ryskulbekov powiedział rodzinie i przyjaciołom, że zeznanie jest fałszywe i że złożył je tylko dlatego, że prawie na pewno zostanie skazany na śmierć, jeśli się nie przyzna, a tak ma otrzymać niższy wyrok.
Pomimo przyznania się do winy Ryskulbekov podczas swojego procesu został skazany na śmierć. Młody mężczyzna otwarcie przyznał się do zaatakowania kilku milicjantów, którzy bili pałkami młode kazachskie kobiety, ale twierdził, że użył minimalnej siły i nigdy nie zabił żadnego funkcjonariusza. Stwierdził, że działał zgodnie ze swoimi uczuciami, że żaden mężczyzna nie powinien stać z boku, gdy kobiety są bite, i odczytał wiersz, w którym prosił prokuratora o sprawiedliwość i uwzględnienie faktu, że jego zdaniem protesty były pokojowe.
16 czerwca 1987 roku Ryskulbekov został skazany na śmierć przez rozstrzelanie. 23 kwietnia 1988 roku, po licznych skargach, prośbach i listach przyjaciół i rodziny nawet do samego Gorbaczowa, jego wyrok został zamieniony na 20 lat więzienia. Kairat ostatecznie został osadzony w więzieniu w Semipałatyńsku.
Niedługo po rozpoczęciu odbywania wyroku, 21 maja 1988 roku Ryskulbekov został znaleziony martwy w celi więziennej. Oficjalną przyczyną śmierci, w tamtym czasie, było samobójstwo przez powieszenie, ale pozostały pytania dotyczące okoliczności jego śmierci. Współwięzień Ryskulbekova, Leonid Vlasenko, rzekomo, w liście do gazety Irtysz, przyznał się do zamordowania Kairata na polecenie MSW, ale nie ma żadnych kopii tego listu, a gazeta później zaprzeczyła, by kiedykolwiek taki list otrzymała.
Ryskulbekov został pochowany w Semej. Jego rodzinie nie pozwolono pochować go w miejscu urodzenia, w Birliku.
21 lutego 1992 roku został pośmiertnie zrehabilitowany, a 9 grudnia 1996 roku dekretem Nursultana Nazarbayeva ogłoszony Bohaterem Kazachstanu.
#16. Wiceprezydent Thomas Marshall podpisuje 19. poprawkę (dającą prawo głosowania kobietom) do konstytucji, czerwiec 1919 roku.
#17. Korpus prasowy Białego Domu, 1918 rok.
#18. 29 stycznia 1946 roku w Kijowie powieszono zbrodniarzy hitlerowskich, którzy popełnili bezprecedensowe zbrodnie na Ukrainie w latach 1941-1944.
W 1946 roku podczas długiego międzynarodowego procesu w Norymberdze w kilku miastach sowieckich odbyły się lokalne procesy pokazowe schwytanych nazistów. Do tego celu wybrano miasta, które najbardziej ucierpiały z rąk hitlerowskich oprawców, w tym m.in. Kijów. Przed wojną w Kijowie mieszkało około 930 tysięcy osób, z czego jedną czwartą stanowili Żydzi. Od początku wojny zmobilizowano ponad 200 tysięcy obywateli, około 35 tysięcy wstąpiło do milicji, około 325 tysięcy zostało ewakuowanych, a 400 tysięcy pozostało. Z powodu licznych egzekucji, zniszczeń i nalotów w czasie okupacji hitlerowskiej Kijów został wyludniony – 6 listopada 1943 roku w ruinach miasta żołnierze Armii Czerwonej napotkali zaledwie około 180 000 kijowian, którzy przeżyli koszmar wojny.
Według niepełnych danych w samym Kijowie torturowano, rozstrzelano i otruto ponad 195 tysięcy osób, a na Ukrainie ponad 400 tys. Państwowa Komisja Nadzwyczajna oskarżyła 47 nazistów o zbrodnie w Kijowie. Nie wszystkich udało się ująć, ale w ręce Armii Czerwonej dostał się ósmy na liście – generał porucznik policji Paul Scheer, który stał się głównym oskarżonym w jawnym procesie w Kijowie w dniach 17-28 stycznia 1946 roku.
Rozprawy w Kijowie uznano za kontynuację procesów norymberskich, które rozpoczęły się w listopadzie 1945 roku. W Norymberdze osądzono przedstawicieli kierownictwa III Rzeszy, a w Kijowie piętnastu szczególnie „zasłużonych” na Ukrainie.
Na rozprawę przewidziano salę Domu Armii Czerwonej (obecnie Dom Oficerów przy ul. Hruszewskiego). Przed sądem Kijowskiego Okręgu Wojskowego stanęło trzech generałów, jeden podpułkownik i żołnierze niższej rangi.
W czasie wojny zajmowali stanowiska dowódców miast ukraińskich (Korostyszew, Korosteń, Pierwomajsk itp.), szefów obozów jenieckich, szefów żandarmerii różnych szczebli, żołnierzy dywizji SS i batalionów policji. Takie stanowiska wiązały się z bezpośrednim udziałem w masowych strzelaninach lub prowadzeniem akcji karnych.
28 stycznia sąd ogłosił wyrok: 12 oskarżonych zostało skazanych na karę śmierci, trzech innych, niższych rangą, zostało skazanych na 15 i 20 lat ciężkich robót w obozach.
Następnego dnia na placu Kalinin, zwanym obecnie Placem Niepodległości, zbudowano szubienicę. I tu pojawił się "problem", bo w kodeksie karnym nie było ani słowa o karze śmierci przez powieszenie. Odwołano się jednak do dekretu Prezydium Rady Najwyższej ZSRR. Jeden z nich, datowany na 19 kwietnia 1943 roku, stwierdzał, że „faszystowscy złoczyńcy z Niemiec, Włoch, Rumunii, Węgier i Finlandii skazani za zabijanie i torturowanie cywilów oraz schwytanych żołnierzy Armii Czerwonej podlegają karze śmierci przez powieszenie”. Dekret przewidywał, że wykonywanie wyroków powinno odbywać się „publicznie, a ciała wisielców powiesić na kilka dni, aby wszyscy wiedzieli, jak są karani i jaka kara spotyka każdego, kto dopuszcza się przemocy wobec cywilów.
Na placu zebrało się około dwustu tysięcy gapiów. Rusztowanie zostało otoczone przez policję konną. Po południu na plac wjechały ciężarówki, a na pace, na słomie, leżeli skazańcy w kajdankach. Uniesiono ich, zarzucono im pętlę na szyję. Sowiecki pułkownik odczytał wyrok. Ciężarówki odjechały, a naziści zawiśli na stryczkach.
#19. Isabella Rossellini w obiektywie Stevena Meisela, 1989 rok.
#20. Żołnierze Wehrmachtu usuwający insygnia rządu polskiego przed budynkiem w Gdyni, wkrótce po inwazji na Polskę, 1939 rok.
Dobra, dobra. Chwila. Chcesz sobie skomentować lub ocenić komentujących?
Zaloguj się lub zarejestruj jako nieustraszony bojownik walczący z powagą