Pięści to najbardziej prymitywna broń, w jaką człowiek został wyposażony. Choć dzisiaj istnieją dużo skuteczniejsze środki ataku, to świadomość, że jednak zawsze mamy coś na podorędziu, gdy akurat zabraknie kałasznikowa jest pokrzepiająca. Mimo to warto zastanowić się, czy jest sens wdawać się w bójkę lub dawać komuś po ryju, ponieważ ewolucja posiada skrzywione poczucie humoru i tak jak wszyscy otrzymaliśmy broń w postaci pięści, tak nasze twarze – przynajmniej te męskie – otrzymały odporność na trafienia od pięści.

Biolog ewolucyjny z University of Utah, dr David Carrier, zajmuje się zagadnieniami ewolucji ludzkiej, a w świecie nauki wyrobił sobie dość kontrowersyjną opinię człowieka, który twierdzi, że nasza agresja to wynik budowy naszych ciał. Carrier twierdzi, że agresja towarzyszy człowiekowi odkąd tylko człowiek powstał.

Z ewolucyjnego punktu widzenia nasze twarze zaczęły stawać się coraz bardziej odporne w momencie, w którym nauczyliśmy się, jako gatunek, zaciskać pięści.

Umożliwiła nam to między innymi mniejsza długość palców, ponieważ, jak argumentuje Carrier, wystarczy spojrzeć na naszych krewnych – szympansy, bonobo czy goryle uderzając w coś, robią to otwartą dłonią. Z kolei pięść pozwala chronić kości dłoni.

Tyle że odporną, a przynajmniej odporniejszą na uderzenia twarz mają tylko mężczyźni. Kobiety są bardziej podatne na uderzenia, ponieważ ewolucyjnie nie musiały wdawać się w rywalizację wymagającą wykształcania takiej odporności. Tutaj po raz kolejny widać, jak skrzywione poczucie humoru ma ewolucja.

Znasz to uczucie, gdy widząc twarz masz ochotę zaparkować na niej swoją pięść?


No dalej, zrób to, ewolucja tylko czeka, by się trochę pośmiać. Twarze, które aż chce się uderzyć, to twarze najbardziej odporne na uderzenia, męskie, jeśli męskość chcemy określać na podstawie wytrzymałości i zdolności przetrwania.

No więc zrób to, I dare you.