Pacjentkami doktora Wiesnera były zamożne kobiety, których mężowie byli bezpłodni. W późniejszym czasie żona Bertolda Wiesnera, Mary Barton zniszczyła wszystkie dokumenty medyczne potwierdzające ojcostwo biologa, więc do niedawna nikt nie przypuszczał, że uczony jest biologicznym ojcem tak ogromnej liczby dzieci (szacuje się, że ok. 600).

Fakt ten pozostawał nieznany do czasu, aż dwaj mężczyźni, poczęci w wyniku sztucznego zapłodnienia w klinice, w wyniku dochodzenia ustalili, że w okresie od lat 40. do połowy lat 60. ubiegłego wieku w 2/3 przypadków dawcą spermy był sam doktor. Kanadyjski reżyser Barry Stevens, który okazał się być synem biologa, dowiódł, że na przestrzeni 20 lat Wiesner systematycznie przekazywał do banku swój materiał biologiczny.

Inny syn Wiesnera, londyński adwokat David Gollancz, w wieku 12 lat dowiedział się, że człowiek, którego uważał za ojca, nie był nim, ale nazwisko biologicznego ojca nie było mu znane. Test DNA pomógł dociec prawdy. Davidowi obecnie udało się odnaleźć 11 przyrodnich braci i sióstr, poczętych w ten sam sposób.

Wyniki dochodzenia oszołomiły Davida:

Samo odnalezienie braci i sióstr David uważa za życiowo satysfakcjonujące doświadczenie:

Klinika Wiesnera i Barton, założona w Londynie w Portland Place, pomogła zajść w ciążę 1,5 tys. kobiet. Ponieważ klinika gwarantowała wysoki poziom IQ dawców, zatem i honoraria doktora były wysokie. A skoro nie było zbyt wielu dawców, a tym bardziej tych z wyższym IQ, trzeba było wykazać się pomysłowością.

Bertold Wiesner zmarł w 1972 roku w wieku 70 lat. Przez następne 35 lat po jego śmierci nikt nie domyślał się szokującej prawdy. Teraz jego syn David Gollancz walczy o zmianę na poziomie legislacyjnym kwestii anonimowości dawcy nasienia, aby takie osoby jak on miały możliwość poznania swoich prawdziwych rodziców oraz by nie dochodziło do tego typu patologii, jaka miała miejsce w klinice jego ojca.